Skip to main content

Rydym ni’n defnyddio JavaScript i osod y rhan fwyaf o’n cwcis. Yn anffodus, nid yw JavaScript yn rhedeg ar eich porwr, felly ni allwch newid eich gosodiadau trwy ddefnyddio’r dudalen hon. I reoli eich gosodiadau cwcis trwy ddefnyddio’r dudalen hon, rhowch gynnig ar droi JavaScript ymlaen yn eich porwr.

Gwybodaeth am gwcis

Rydym wedi arbed rhai ffeiliau o’r enw cwcis i’ch dyfais. Mae’r cwcis hyn:

  • yn hanfodol i waith y safle
  • yn helpu gwella’n gwefan trwy gasglu gwybodaeth ac adrodd am sut rydych chi’n ei defnyddio

Hefyd, hoffem arbed rhai cwcis i helpu:

  • gwella ein gwefan trwy fesur y defnydd o’n gwefan
  • cofio eich gosodiadau
Newid gosodiadau cwcis

Rydych chi wedi derbyn yr holl gwcis ar gyfer y wefan hon. Gallwch newid eich dewisiadau ar gyfer cwcis unrhyw bryd.

Chwedl y ddraig Gymreig

Ydych chi erioed wedi meddwl tybed pam mae yna ddraig goch ar faner Cymru?

Wel, mae yna lawer o chwedlau Cymreig sydd wedi’u trosglwyddo o genhedlaeth i genhedlaeth. Ond hon, hon yw chwedl y dreigiau coch a gwyn.

Amser maith, maith yn ol, roedd yna ddraig goch yn byw’n heddychlon yma yng Nghymru. Roedd popeth yn iawn nes i ddraig wen ddod un dydd ac ymosod ar y tir.

Gwrthododd y ddraig goch yn ffyrnig, a bu’r ddau greadur yn ymladd yn yr awyr uwchben y tir gwyrdd a hyfryd hwn. 

Aeth y frwydr ffyrnig ymlaen ac ymlaen ac roedd rhuo’r ddwy ddraig mor uchel ac ofnadwy nes i bobl y wlad fynd yn sal; methodd y cnydau, roedd anifeiliaid yn marw, roedd menywod yn colli eu babanod.Roedd yn rhaid i rywun roi diwedd ar yr ymladd. Ac yna pwy ymddangosodd ond Lludd — Cymro eithriadol o ddewr, a ddenodd y ddwy ddraig tuag at grochan mawr a oedd yn llawn medd. Ymatebodd y dreigiau’n syth a, chyn hir, roedden nhw yfed cymaint ag y mynnent, gan ddod yn fwy a mwy meddw.

Clymodd Lludd y bwystfilod, a oedd yn ddigon tawel erbyn hyn, mewn lliain mawr o sidan, a’u claddu’n ddwfn o dan Ddinas Emrys, mynydd yn Eryri.

Yno, bu’r dreigiau yn gorwedd ynghwsg am ganrifoedd. Cafodd y tir ac iechyd yr anifeiliaid a’r bobl a oedd yn byw arno eu hadfer. Tan y diwrnod y penderfynodd y Brenin Vortigern y byddai’n adeiladu castell ar yr union fynydd hwnnw. 

Bob tro y byddai muriau ei gaer fawreddog yn cael eu hadeiladu, byddai’r tir yn crynu a byddai’r muriau’n syrthio I’r llawr. Dro ar ol tro, adeiladwyd y muriau a, dro ar ol tro, bydden nhw’n syrthio.

Yn ei rwystredigaeth, gofynnodd gyngor gan ddyn doeth o’r enw Myrddin, a ddywedodd wrtho am y dreigiau a oedd wedi’ u claddu’ n ddwfn o dan y tir — ac awgrymodd efallai mai nhw oedd gwraidd y broblem.

Palodd Vortigern i lawr a rhyddhau’r dreigiau, a hedfanodd yn syth I’r awyr ac ailddechrau eu brwydr ffyrnig. Ond, y tro hwn, y ddraig goch oedd yn fuddugol a threchwyd y bwystfil gwyn. Adeiladodd Vortigern ei gastell, a dychwelodd heddwch I’r wlad. 

Cafodd y chwedl honno ei hysgrifennu tua’r adeg yr oedd yr Eingl-Normaniaid yn ymosod ar Gymru. Does dim rhyfedd bod y ddraig goch wedi dod yn symbol o falchder, cenedligrwydd a gwydnwch Cymreig.